قصه‌ی بازی، به هشت سال بعد از مرد عنکبوتی شدن پیتر پارکر می‌پردازد و در همراهی با کاراکترهایی چون مایلز مورالز، مری جین واتسون، سیلور سیبل، مستر نگاتیو، الکترو، راینو، اسکورپیون و خیلی‌های دیگر، آرام‌آرام تبدیل به نمایشی از انتقام افراد گوناگون از یکدیگر و در خطر قرار گرفتن کل نیویورک به خاطر اقدام‌های آن‌ها می‌شود. از همان سکانس‌های آغازین بازی، می‌شود فهمید که سازندگان برای همه‌ی شخصیت‌های محوری قصه، انگیزه‌های لایق توجهی تعریف کرده‌اند و داستان قرار نیست درباره‌ی به جان هم افتادن بی‌دلیل چند کاراکتر باشد.
در کنار همه‌ی این‌ها، شیمی‌های فراتر از انتظار شکل‌گرفته بین اکثر کاراکترها و پیش‌روی موازی چند پیرنگ مختلف در داستان بازی که از نقطه‌ای به بعد به شکلی عالی به یکدیگر می‌پیوندند، در کنار تحت تاثیر قرار دادن احساسات مخاطب با نمایش محترمانه‌ی انتخاب‌های کاراکترهای مثبت و منفی، بازی را به یک تجربه‌ی داستانی لایق تجربه بدل کرده است. مخصوصا با در نظر گرفتن لحن طنز و وفادارانه‌ی آن به کمیک‌ها در اکثر دقایق که البته هیچ تاثیر منفی و آزاردهنده‌ای روی لحظات احساسی و شدیدا پیچیده‌ی قصه‌گویی نگذاشته‌اند. پس از هر چیز هم که خیال‌تان راحت نیست، خیال‌تان راحت باشد که Marvel’s Spider-Man در داستان‌گویی، آن‌قدر عالی است که اشکال لایق اشاره‌ای ندارد!
