Dishonored 2ps4

Dishonored 2 مثل قسمت اولش بازی بی‌عیب و نقصی نیست، اما ویژگی‌های خوب بازی آن‌قدر بیشتر و شگفت‌انگیزتر هستند که آن را در جایگاه منحصربه‌فردی در صنعت بازی‌های ویدیویی این روزها قرار می‌دهند. وقتی Dishonored در سال ۲۰۱۲ با الهام از بازی‌های اول شخص مخفی‌کاری اولد-اسکول ساخته شد، کسانی که از اکشن‌‌های سرراست، بی‌چالش و تکراری تیر و طایفه‌ی ندای وظیفه خسته شده بودند، ناگهان با بازی‌ای روبه‌رو شدند که تقریبا وجودش در این دور و زمانه دسته‌کمی از معجزه نداشت. خیلی وقت است که با صنعتی شدن گسترده‌ی بازی‌های ویدیویی، خلاقیت به خرج دادن و چراغ سبز گرفتن برای ساختن چیزی که با ذائقه‌ی عموم مردم جفت‌و‌جور نباشد، کم‌و‌بیش غیرممکن است. مخصوصا وقتی پای کمپانی‌ها و سرمایه‌گذارهایی به میان باز می‌شود که سعی می‌کنند تا با قدم گذاشتن در مسیری مطمئن، برگشت پولشان را حتی قبل از شروع ساخت بازی، تضمین کنند. اما ماجرا درباره‌ی Dishonored فرق می‌کرد. این بازی با اینکه از استخوان‌بندی آشنایی بهره می‌برد، اما شامل خصوصیاتی بود که آن را به بازی ناشناخته، پیچیده‌ و خاصی تبدیل می‌کرد. Dishonored منتشر شد و خیلی زود از بازی‌ای که اسمش فقط در محافل منتقدان و قدیمی‌های این حوزه برده می‌شد، به یک «هیت» تمام‌عیار تبدیل شد و اسم و رسمی برای خودش بهم زد.

بازی Dishonored 2، قابلیتی به شما می‌دهد که در بازی‌های دیگر با المان‌های مخفی کاری، مانند Thief یا Deus Ex، در اختیار ندارید و آن، بهره بردن از قدرت‌های ماورایی است تا واقعیت را به میل خود خم کنید. در این بازی، به نقش امیلی کالدوین یا کورو آتانو، می‌توانید از قدرت‌های ماوراطبیعه خاصی برخوردار شوید که بازی را برای شما تغییر می‌دهند و با آن‌ها می‌توانید از راه‌هایی عبور کنید که انسان عادی نمی‌تواند، یا دشمن خود را چند تکه کنید. اما شما از همان ابتدای بازی به این قدرت‌ها دسترسی ندارید (و البته می‌توانید بازی را بدون تمام این قدرت‌ها تمام کنید) و باید آن‌ها را باز کنید. شما برای باز کردن این قدرت‌ها، به Rune احتیاج دارید که در مراحل پراکنده هستند و تعداد آن‌ها هم محدود است و پیدا کردن آن‌ها کار دشواری است. پس در انتخاب قدرت‌های خود و آپگرید کردن آن‌ها، باید برنامه داشته باشید.